TELEURSTELLINGEN EN REIZEN
Ze hebben iets met elkaar gemeen, teleurstellingen en reizen. Bij allebei moet je door! Niet blijven hangen op één plek, maar verder gaan tot de eindbestemming bereikt is.
Ik stuurde mijn eerste echte kinderverhaal op naar een wedstrijd van een uitgeverij en kreeg een mail dat het niet tot de shortlist behoort van de uitgeverij. In schrijversland is de concurrentie moordend. Begrijpelijk, want ik kan me nauwelijks iets voorstellen wat zoveel tevredenheid oplevert, als een mooi stukje tekst. Het genre maakt daarbij niet uit.
Reizen is niet echt mijn ding. Wel het ‘veilige’ reizen in mijn hoofd, maar niet het me eindeloos verplaatsen in de drukte met veel prikkels om me heen die me snel moe maken.
Natuurlijk weet ik wel dat me teveel afzonderen niet goed is. En het is ook veel te saai! Daarom ging ik afgelopen woensdag met de trein naar Amersfoort voor een leuk bezoek. In de stralende zon, pakten we een terrasje op het ‘Lievevrouwenplein’ en praatten over alles wat het leven leuk en boeiend maakt, en soms lastig. De dag voor mijn reisje was ik ziek van ongewoonte. Zo erg kan het zijn. Ik heb geleerd daar doorheen te gaan. Er om te lachen. Met kleine stapjes kom ik verder. Er zijn in schrijversland meer figuren die last hebben van deze handicap.
Zo heb ik ooit gelezen dat dichter Ingmar Heytze jarenlang niet heeft durven reizen. Schrijver/dichter Marieke Lucas Rijneveld vond het een overwinning dat ze de veerboot naar Texel nam om er een interview te doen voor een televisieprogramma.
Het zal wel horen bij onze gevoelige naturen. Wij pennenlikkers zijn mensen van uitersten!
Gepubliceerd op 14 oktober 2018 door Annemieke Soethout
HET ROER GAAT OM
Een nieuw schooljaar is begonnen en voor mij een nieuw schrijfjaar. Ik kijk ernaar uit. Na lang wikken en wegen heb ik mijn roman aan de kant geschoven. Met een beetje weemoed heb ik afscheid genomen van mijn hoofdpersonages Kaja en Iris, die het moeilijk hadden met elkaar en zeker ook met mij. Het verhaal, de vorm, de inhoud, ik ging twijfelen aan alles. Had er geen plezier meer in. Was het een writers block?
Toen het een paar weken geleden bloedheet was, schreef ik een jeugdverhaal en beleefde daar veel plezier aan. Ik zocht in mappen met oude verhalen en vond nog een oud kinderverhaal, waaraan ik wilde werken. Ik denk dat ik een nieuwe liefde heb gevonden. Of een oude weer opgepoetst, dat kan ook. Eigenlijk heb ik na dit nog twee projecten liggen, een ander begin van een roman, en het herschrijven van het jeugdverhaal. Ik kan dus zeker nog een jaar vooruit. Waar wacht ik nog op!
Gepubliceerd op 8 september 2018 door Annemieke Soethout
WAT ZOMERHITTE MET ONS DOET
We kunnen er niet meer omheen. Het klimaat heeft ons stevig in zijn greep. Van echt ‘Hollands weer” is geen sprake meer, we kunnen gerust van een mediterrane sfeer spreken. Het buitenleven krimpt in. Schrijvers en dichters krijgen volop de ruimte om hun zieleroerselen (raar woord) te ventileren. Dat laatste wordt een zaak van levensbelang.
Voor ouderen is het vooral belangrijk zich niet te druk te maken. Peter trof gisteren een tachtiger op de fiets die een paar boodschappen had gedaan. De hitte werd hem teveel en hij zakte in elkaar toen hij op wilde stappen. In zijn boodschappentas zat o.a. vlees en een grote gerookte worst. Je zal er maar trek in hebben en niemand hebben om te vragen om het voor je te halen. Afhankelijk zijn is niet fijn. Twee automobilisten ontfermden zich over deze man. De ene bracht hem met zijn auto thuis. Peter reed zijn fiets naar huis. Gelukkig was het maar een paar honderd meter.
Een week geleden sprak een buitenlandse mevrouw mij aan bij de supermarkt terwijl ik mijn boodschappen in mijn fietstassen deed. Ze wees erop dat het toch wel zwaar was. Wij vrouwen zijn soms de klos. Ze was heel vriendelijk. Het wekte argwaan bij me op. Had ze iets van me nodig? Was het een babbeltruc? Zo erg is het al geworden. Achteraf schaamde ik me dat ik zo kortaf had gereageerd. Er gaan teveel indianenverhalen rond maar tegelijkertijd gebeuren er ook veel rare dingen. Dit zijn zomaar twee voorbeelden van wat een heftige zomer met ons doet.
Gepubliceerd op 3 augustus 2018 door Annemieke Soethout
VREEMDE WERELD
Als je de actualiteit een beetje volgt, rol je van de ene verbazing in de andere. Zo zag ik onlangs een documentaire over Tinder en hoe dat tot een schaamteloze verslaving kan leiden, als je op zoek bent naar goedkoop of iets duurder geluk. Aan de hand van foto’s en beschrijvingen kan je mensen naar links of naar rechts swipen en zo tot een veelvoud aan matches komen als je gezegend bent met een leuke kop of guitige uitstraling. Ik noem maar een dwarsstraat. Vroeger hadden we Saroma, instant pudding, niet te (vr)eten die rommel, tegenwoordig heb je instant-gezelschap in een mum van een tijd geregeld, en als de seks een beetje tegenvalt, swipe je een volgende keer gewoon door naar een andere kandidaat op het lijstje! Confetti-geluk vind ik het, je krijgt telkens een snipper die bij de geringste windvlaag, verdwijnt. Zo onecht.
Net zo erg als kweekvlees. Na het broodje krekel, gaan we straks massaal aan een in laboratoria opgekweekte substantie, die alleen in de verste verte nog lijkt op écht vlees. Ik begrijp best dat we naar de knoppen gaan als we hier in het westen al die kilo knallers blijven consumeren, dat is gewoon niet meer verantwoord, en niet iedereen is geschikt voor een bestaan als veganist, maar mijn vrees is wel dat wie een beetje natuurlijk bestaan nastreeft, wars van allerlei (overbodige) technische hoogstandjes, straks verbannen wordt naar de randen van de samenleving om als een soort outcast in een commune met gelijkgestemden haar leven te leiden, terwijl de wereld om haar heen compleet op hol is geslagen.
In zo’n wereld hoor ik niet thuis. Misschien valt het mee. Ik schrijf verhalen en gedichten, blogs, kook graag, omarm het normale leven, hou van rust en de natuur. Ook van leuke gesprekken en de schoonheid van kunst. Terwijl ik de actualiteit een beetje volg, krijg ik zin om vaker op de uit-knop te drukken!
Gepubliceerd op 10 Juni 2018 door Annemieke Soethout
EEN NIEUWE ELEKTRISCHE FIETS
Opeens besloten dat ik een nieuwe elektrische fiets wil hebben. Wij allebei natuurlijk. Het maakt het gemakkelijker om langere afstanden af te leggen, goed voor de conditie en ook fijn voor op vakantie en die mogelijkheden willen we gaan benutten. De zoektocht voert ons op een zonnige vrijdagmorgen eerst naar het Experience-centrum van Gazelle in Waalwijk. Het intensieve voorwerk heeft Peter al gedaan. Eindeloos het internet afspeuren en prijzen, merken en motoren vergelijken. Iets wat ik graag aan hem over heb gelaten.
We worden bij Gazelle vriendelijk ontvangen en kunnen buiten een paar fietsen uitproberen, wat nog niet meevalt in mijn geval want, als je niet oppast, ga je opeens als een speer vooruit. Een positieve ervaring, maar ik ben altijd een Batavus-fan geweest, dus is de volgende stop Batavus in Ede, echter niet nadat wij eerst geluncht hebben, want met een volle maag is het toch prettiger om in actie te komen.
De oude Batavusfabriek ziet er van buiten indrukwekkend uit en bij binnenkomst worden we welkom geheten door een vriendelijke dame en moeten we ons inschrijven op een computer. Slim gedaan, hebben ze meteen onze gegevens. Nee, we hebben geen afspraak gemaakt. De oefenbaan in de enorme hal met veel verschillende soorten fietsen, is indrukwekkend. Helaas zijn er weinig medewerkers die je aan kunt spreken om het juiste type fiets voor je te zoeken. Daar zijn er sowieso niet veel van. Na allebei toch een rit op een aangewezen fiets te hebben gemaakt, komen we erachter dat de stabiliteit van deze fietsen tegenvalt. Een ander stel, heeft eenzelfde ervaring. We besluiten het gratis aangeboden kopje koffie te gaan nuttigen in het restaurant en daarna huiswaarts te keren. Het is warm en druk op deze eerste echte voorjaarsdag. Een Batavusfiets gaat het niet worden.
Toch is het geen Gazelle-fiets geworden, maar een Giant. Zaterdagmorgen met lichte tegenzin, vanwege vermoeidheid naar Eindhoven gereden om de Giant- collectie te inspecteren en uit te proberen. Uiterst vriendelijk en prettig geholpen en een nog positievere indruk gekregen na het uitproberen. Geen goedkope fietsen, als je de prijs van twee E-bikes optelt, kan je voor dat geld ook een kleine auto aanschaffen. Klinkt best belachelijk, eigenlijk.
Het enige nadeel van deze fietsen is dat we er een paar weken op moeten wachten. Week 18 is de prognose en dat is niet met zekerheid vast te stellen. Met de prachtige week die we al weer even achter ons hebben liggen was dat een hard gelag. De fietsen hebben we opgehaald, wat een genot om op te fietsen. Laat nu de zon maar gaan schijnen!
Gepubliceerd op 6 Mei 2018 door Annemieke Soethout
VERBINDING
Een heel belangrijk begrip in deze tijd van egotripperij en zelfbeklag. Er is weer een boek verschenen van Brené Brown over dit thema. Zij is een vrouw die ons aanzet om vooral authentiek onszelf te zijn. Dat is niet altijd even gemakkelijk.
Wat helpt is dat we ons met onszelf verbinden. Ik heb in de eerste maanden van dit jaar een cursus meditatie gedaan bij “PLEQ”, in Nuenen. Een echte aanrader, voor wie op zoek is naar de balans. Ik doe mijn best elke dag tijd vrij te maken voor een moment van bewuste aandacht naar binnen. Een geweldig boek, wat kan helpen is, “Gewoon ademhalen”, van Dan Brulé, waarin verschillende ademtechnieken worden beschreven, die je in staat stellen je kwaliteit van leven te verbeteren.
Daarnaast heb je nog de verbinding met andere mensen en de natuur om je heen. Jullie weten onderhand wel dat ik een voorstander ben van écht contact, face to face. Ik vind dat je het onpersoonlijke internet en smartphone-contact tot een minimum kan beperken.
Als je goed om je heen kijkt, kan je veel moois opmerken in de natuur. De gerimpelde blaadjes van de rabarberplant die opkomt, sneeuwklokjes, het eerste speenkruid bij een sloot. Nog niet zo lang geleden, het regende, kwam Rocco, onze kater na een kort uitje in de tuin weer binnen, met allemaal waterparels op zijn vacht. Door de schittering van licht leek het alsof hij met kristallen bestrooid was. Zo mooi! Van zulke waarnemingen kan ik erg genieten.
Het voorjaar is de tijd dat alles uitloopt en opnieuw gaat leven. Niet voor niets vieren we morgen Pasen. Ik wens jullie, lezers veel tijd om mooie dingen te ontdekken. Daarvoor moet je af en toe stil gaan staan, om je te kunnen verbinden.
Gepubliceerd op 1 April 2018 door Annemieke Soethout
TEMPERATUREN ONDER HET VRIESPUNT
Nog niet zo lang geleden kregen we Siberische kou op ons bordje. Zowel het klimaat als Poetin speelden daarbij een belangrijke rol. Na het passief voor de buis hangen vanwege de Spelen, werden we aangezet tot wintersport in eigen land.
Een vleugje nostalgie kwam naar boven, sterk aangewakkerd door het bericht dat onze “televisiemoeder”, Mies Bouwman op 88-jarige leeftijd was overleden. Zelf heb ik me niet op glad ijs gewaagd. Andere bezigheden lokten mij meer. De snijdende wind was de grootste spelbreker.
Ironisch genoeg keek ik op een avond naar de film “The devil wears prada”, waarin een mode-icoon ondanks een orkaan, toch naar huis wil vliegen om bij haar bloedjes van kinderen te zijn. Het versterkte het idee bij mij dat we over het algemeen vinden dat alles gewoon moet doorgaan. We accepteren geen nee meer. Respect voor heftig weer is er nauwelijks. Dat geldt trouwens ook voor onze eigen lichamelijke gesteldheid. Bij griep met aanstekelijke hoestbuien gaan we vaak veel te snel weer aan het werk, bang als we zijn niet gemist te kunnen worden, of iets te missen.
Sinds de sociale media hun intrede hebben gedaan, jakkeren we voort. Soms verlang ik terug naar een tijd waarin we weer normaal gaan doen.
Gepubliceerd op 18 Maart 2018 door Annemieke Soethout
WINNEN EN VERLIEZEN
Wat een prachtige weken zijn het geweest voor wie van sport houdt. We zagen prachtige prestaties, mensen die boven zichzelf uitstegen, maar ook bittere teleurstellingen om te verbijten. Zelf heb ik nog nooit met zoveel intens plezier naar de Olympische Spelen gekeken.
De reden begrijp ik wel. Het draait om winnaars en verliezers. Nu ik voor mijn eigen gevoel steeds meer een winnaar word, trek ik me op aan al dat lef, doorzettingsvermogen en de volharding die de sporters keer op keer tonen. We hoeven niet allemaal gouden plakken te winnaar om ons gelukkig te voelen. Kleine succesjes tellen ook mee in het spel dat leven heet. Het begint allemaal met geloven in je eigen kracht, en die uitbuiten.
Van verliezen leer je wel het meest. De zure pijn om wat je niet bent of niet hebt waargemaakt, kan diepe kerven snijden in je ziel. Alleen als je die pijn leert verdragen, kom je verder. Ik schreef twintig jaar geleden een gedicht met de titel “Slow Woman”. Gelukkig herken ik mezelf daar steeds minder in. Ouder worden heeft zo haar aantrekkelijke kanten. De binnenkant is bovendien belangrijker dan de buitenkant. Toch?
Gepubliceerd op 3 Maart 2018 door Annemieke Soethout
FEESTGEDRUIS
Carnaval in Brabant. Het openbare leven valt een beetje stil. De zon nodigt ons uit voor een stevige boswandeling. Verfrissend blaast de wind ons om de oren. Neemt ballast mee. We wandelen langs reusachtige ontwortelde bomen. Als gebrekkige bejaarden zijn ze geveld door de storm van enkele weken geleden.
Onlangs was er een mooie documentaire te zien op t.v. over het Carnaval in Venlo. De sociale kant van een jonge Prins Carnaval werd getoond en ook hoe het is om als jonge vrouw in je eentje feest te vieren. Een beetje triest, maar het kan ook bevrijdend werken. Juist door met z’n allen maskers op te zetten ontstaat een sfeer, waarbij de maskers die men normaal draagt in het dagelijks leven, verdwijnen.
Rond mijn twintigste vierde ik Carnaval in Breda. Ik liep er stage in een kindertehuis en samen met een andere groepsleider en een schare kinderen trokken wij geschminkt en verkleed de stad in. Dat heette werken. Het was voor mij de eerste en enige keer dat ik echt deelnam aan dit feest en ik denk er met plezier aan terug.
Uitbundig feestvieren zit niet in mijn genen. Soms benijd ik mensen die dat wel kunnen. Gek doen werkt bevrijdend. Humor is wat mij betreft een noodzakelijk ingrediënt in een mensenleven. Het is als een smakelijk kruid wat van een gewoon gerecht iets bijzonders maakt.
Gepubliceerd op 13 Februari 2018 door Annemieke Soethout
ZEUR NIET
Gisteren ben ik naar de musical over het leven van Annie M.G. Schmidt geweest. Een rebelse dame met een allesbehalve gewoon leven, wat in het spektakel dat werd uitgevoerd, duidelijk naar voren kwam. Gelukkig bezat ze humor. Een factor van belang in het leven. En zeurde ze liever niet. Jammer genoeg werden de liedjes in de musical niet helemaal ten gehore gebracht. Eén van mijn favoriet is, “Zeur niet.” Dit heeft een behoorlijke lengte.
Ik hoorde op de radio iemand zeggen dat wij in Nederland weinig te klagen hebben, maar vaak zeuren over kleine zaken. Heeft dat een direct verband met het feit dat we in een klein kikkerlandje leven?
We hebben deze week kennis gemaakt met “stormpoolen”. Het verkeer werd lamgelegd door een fikse westerstorm. Cabines van vrachtwagens werden als snackverpakkingen over de weg geblazen, treinen stonden stil vanwege omgewaaide bomen op het spoor en we ergerden ons, omdat alles altijd “gewoon” door moet gaan, ook als er code rood wordt afgekondigd. Gelukkig maakte dat ons vatbaar voor solidariteit.
Ook luisteren we vaak slecht naar de code rood van ons lichaam, als we ziek zijn en eigenlijk rust moeten nemen, terwijl dat eigenlijk “doodgewoon” zou moeten zijn. (waarom zeggen we niet levendgewoon)
Maar misschien is dit allemaal gezeur. We leven in een maatschappij waarin we er snel vanuit gaan dat ieder verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen handelen. Niet iedereen is daartoe in staat. Zeuren heeft echter geen enkele zin.
Gepubliceerd op 21 Januari 2018 door Annemieke Soethout
NIEUWE KANSEN
Een nieuw jaar vol nieuwe kansen ligt voor me. Dat is ook heel kort door de bocht wat ik iedereen toewens. Daarnaast veel leesplezier van goede boeken. Zelf las ik net “Reddende Engel”, van Renate Dorrestein. Dit boek biedt een schitterend kijkje in het leven van een vreemd gezin, wat ergens achteraf woont op het Limburgse platteland. Als je zo kunt schrijven heb je wat mij betreft de top van de berg wel bereikt.
Zelf moet ik nog een hele klim maken. Voor de dichtwedstrijd van radio 1 schreef ik vorig jaar het volgende “light verse” dat ook met het beklimmen van bergen te maken heeft.
Een dopingschandaal
hij trapt zijn kuiten zuur
zijn hoofd is vol van
Zoetemelk
de weg omhoog
is geplaveid
met zwoegen
een renner die de bergen groet
ooit voelden zij
als graag geziene kameraden
nu is de eer een bijproduct
van deze rit, klinkende munt
maakt vatbaar voor het kwade
onder het mom van medicijn
om astma te bestrijden
voor een echte prof niet fijn
zijn longen hoeven niet te lijden
slikkend snuivend spuitend
krijgt hij zijn kwaal wel klein
berouw komt na de zonde
het leed geleden
tijdens deze ronde
werpt een smet op de prestatie
een carrière gaat mank
vandaar de grote agitatie
in plaats van achteloos te bluffen
had voorzichtigheid
hem kunnen helpen
om niet teveel te puffen