SCHRIJVEN IS MAGISCH
Gisteren was ik in het CODA-museum in Apeldoorn waar het druk was vanwege Paper-Art. Kunstenaars van over de hele wereld toonden hun pronkstukjes van papier, van een levensgroot hemelbed van karton tot fantasierijke wandversiering, en petieterige sieraden. Het had iets magisch. Wat een rijkdom aan ideeën. Wat geweldig als je zoveel erkenning krijgt voor je werk.
Schrijven heeft natuurlijk ook iets magisch. Het besef dat ik niet bestaande figuren, alleen met mijn taal tot leven kan wekken is geweldig. Nu ik bezig ben met een kinderverhaal gaat het vooral om kinderen. Driekwart jaar heb ik gewerkt aan een afgerond geheel, maar tijdens de vakantieperiode, een tijdperk van betrekkelijke rust, kwam ik erachter dat ik opnieuw wilde beginnen om het verhaal leuker, sterker, ongecompliceerder vooral, te maken.
Het besef dat elke zin een keuze is, die ook anders kan uitvallen, is gekmakend. Zijn er daarom zoveel schrijvers en dichters die een twijfelachtig leven leiden, buiten de gebaande paden, of is het juist andersom dat de grootste twijfelaars veroordeeld zijn tot het schrijverschap?
Schrijven is een offer en een zegen. Tijdrovend en tijdloos ineen. Een ontzettende eenzame bezigheid en tegelijkertijd werken in het beste gezelschap dat ik me voor kan stellen. Waarom dan toch zo vaak aarzelen om te beginnen? Allerlei klusjes verzinnen, die nodig eerst moeten worden gedaan? Chagrijnig lopen niksen, tot ik er stapel van word?
Soms is het moeilijk in mezelf te geloven. Wat vandaag magisch lijkt kan morgen in de papierversnipperaar verdwijnen. Dat moet dan maar. Het maakt schrijven niet minder fantastisch. Gewoon omdat ik zelf mijn eigen toverstaf ben. En soms een hele hoge, diepe zwarte hoed, waarin ik wil verdwijnen.
Gepubliceerd op 1 September 2019 door Annemieke Soethout
LEEF NIET ALS EEN VERWOESTENDE ORKAAN
Mijn Kerst- en Nieuwjaarswens begon met deze zin. Ik zette het volgende erachter:
‘maar als een warme bries
gemaakt om te overleven’
Het zijn mooie woorden en ze zijn snel opgeschreven. Er naar leven is een heel ander verhaal. Niemand doet het helemaal goed. Ik vind het best lastig om de balans te vinden tussen wat je jezelf nog toestaat en waar je vanaf ziet. Van veel nieuwe kleding kopen word ik niet blij. Van verre reizen maken ook niet. Op mijn eigen manier de plastic soep bestrijden, vind ik een leuke uitdaging. Ik heb een boekje gekocht, ‘Groene zeepjes en sopjes’ met als onderschrift, 68 schoonmaakmiddelen om zelf te maken. Ik wil van de plastic flessen Andy, Glorix etc. af. De omschakeling zal best lastig zijn, maar het is gewoon beter. Zowel voor mij als voor het milieu.
We zijn met z’n allen zo voor ons gemak gaan kiezen. Ik denk dat de stelling, ‘Gemak dient de mens’, al lang niet meer voor alles opgaat. Natuurlijk wel in ons dagelijks leven, wat ons huishouden betreft. Niemand wil daar nog het grootste deel van zijn tijd en energie aan besteden. Maar verder…. We zijn vaak het contact met onszelf behoorlijk kwijtgeraakt en kunnen daar ziek van worden. Wat voel ik nog en ben ik bereid daar rekening mee te houden of druk ik het liever weg? Het boek ‘Intimiteit’ van Paul Verhaegen geeft daar een antwoord op.
Weten waar je gelukkig van wordt, is een eerste belangrijke stap. Ik wil veel tijd en energie in mijn kinderverhaal gaan steken. Maak daarbij wat vaker een ander gelukkig. Dat laatste werkt naar twee kanten. Het lijken me mooie doelen voor het nieuwe jaar.