Blog 2017 archief

Introductie van mijn Blog

Schrijver zijn is het mooiste en tegelijkertijd moeilijkste beroep wat ik me kan bedenken. In mijn geval is het niet eens een beroep, maar een manier van in het leven staan, gebeurtenissen betekenis geven, mijn eigen leven duiden.

Sommige schrijvers hebben daarvoor een avontuurlijk leven tot hun beschikking. Zo zit ik niet in elkaar. Mijn avonturen bevinden zich vooral in mijn hoofd. Ik fantaseer er graag op los of de realiteit krijgt een andere verpakking.

Loslaten van mijn schrijfsels is eng. Of het nu om verhalen, columns of gedichten gaat, elke keer als ik iets naar buiten breng is het alsof ik met mijn naakte binnenkant door een drukke winkelstraat loop, zonder een plaats om te schuilen. Toch wil ik graag zoveel mogelijk geïnteresseerde lezers aantrekken. Dus ik ga door. Ik ga jullie elke twee weken op de hoogte houden van mijn schrijfproces.

Gepubliceerd op 1 Januari 2017 door Annemieke Soethout

Het schrijfproces

Elke schrijver heeft haar eigen werkwijze. Deze kan sterk verschillen per genre. Tot nog toe heb ik mij vooral bezig gehouden met korte, langere verhalen en gedichten. De afgelopen week probeerde ik voor het eerst een essay te schrijven, met als onderwerp; ‘Hoe maken we iets van de toekomst?’ Het ging om een wedstrijd waaraan alleen vrouwen mee mochten doen. Dit nieuwe genre vormde voor mij een grote uitdaging. In de weken ervoor had ik heel wat achtergrondinformatie verzameld en ik was al een paar keer begonnen met het schrijven van de eerste alinea’s. Steeds liep ik vast. Ik realiseerde me dat ik bij het schrijven voortdurend de rode draad in de gaten moest houden. Ik vroeg me af, staat elke alinea in het teken van informatie daarover? Is wat ik eraan toe te voegen heb vernieuwend? Bevat het een goede mix van andermans meningen en de mijne? Mijn eerste essay is niet naar volle tevredenheid gelukt, maar een leerzaam project was het zeker. Het smaakt naar meer.

Een gedicht kent een heel ander schrijfproces. Het gedicht laat zich omschrijven als een mini-verhaaltje met een kop, romp en staart. Het schrijfproces verloopt bij mij meestal als volgt; eerst komt er een onderwerp in beeld, daarna verschijnen een aantal kernwoorden of -zinnen. Die dringen zich vaak op als ik in rust ben. De vorm mag vrij zijn of aan bepaalde eisen voldoen, zoals bepaalde rijmschema’s. Hoe lang het gedicht wordt, bepaal ik zelf. Dat kan lastig zijn, want niet altijd dient het einde zich duidelijk aan. De ervaring leert dat teveel en te lang sleutelen aan een gedicht, meestal geen goed resultaat oplevert. Wat beter helpt, is om regelmatig afstand te nemen en er opnieuw naar te kijken. Daarbij maak ik graag gebruik van mijn intuïtie.

Gepubliceerd op 15 Januari 2017 door Annemieke Soethout

Schrijven uit innerlijke noodzaak

Er zijn schrijvers die vooral over hun eigen leven schrijven, anderen houden het liever bij fictie. Daarnaast lijkt het op het moment een trend beide vormen met elkaar te vermengen op zodanige wijze dat de lezer het niet in de gaten heeft. Toch zit er altijd iets van jezelf in elk verhaal dat je op papier zet. Je kunt immers alleen uitgaan van je eigen gedachtenwereld, al staat het je vrij om er bijvoorbeeld een “mooiere,” “betere,” of meer “dramatische” draai aan te geven. Sommige lezers kunnen dat niet zo waarderen. Ze voelen zich teleurgesteld als ze het naderhand ontdekken. Dat vind ik altijd een beetje vreemd. Het gaat toch om het verhaal.

Een ander belangrijk punt is, dat je als schrijver de innerlijke noodzaak voelt om je verhaal te vertellen. Alleen zo haal je het beste uit jezelf. Als je geluk hebt, wordt dat gewaardeerd. Verder is het een vergelijkbaar proces als de voorbereiding op het lopen van een marathon. Veel meters maken, doorzetten tot je op een dag eindelijk de gewenste prestatie kunt leveren. Als de weg er naartoe je goed bevalt, is de kans van slagen een stuk groter.

Gepubliceerd op 29 Januari 2017 door Annemieke Soethout

Onderwerpen om over te schrijven en inspiratie opdoen

Om te kunnen schrijven zet ik mijn verbeelding aan het werk. Ik zit niet zo snel om een onderwerp verlegen. Krantenberichten, een gesprek op het station, opvallende gebeurtenissen in mijn naaste omgeving, alles kan de aanleiding vormen voor een verhaal. Een rijke fantasie is mijn kameraad. Daarnaast zijn er twee regels, die ik vaak wisselend toepas als ik een verhaal wil schrijven:

Maak het gewone bijzonder, of
Maak het bijzondere gewoon

Het is een uitdaging al mijn zintuigen open te zetten voor nieuwe ervaringen.

Wedstrijden zijn goed om meters te maken. Met een duidelijke deadline dwing ik mezelf snel te denken en ik leer het belang van schrappen. Als eerste haal ik alle stopwoorden uit mijn tekst die de vaart eruit halen.

Wat ook een goede oefening is om inspiratie op te doen, is schrijven op andere plaatsen dan in mijn werkkamer thuis. Soms schrijf ik in de bus, een museum, bibliotheek, op een bank in het park, of in een rumoerig café. In een drukke omgeving werken, is een goede training in het leren mij af te sluiten voor prikkels van buiten.

Het is ook mogelijk lopend een memo-apparaatje te gebruiken om tekst in te spreken, die thuis uitgewerkt kan worden. Liever doe ik gewoon een bloknootje in mijn jaszak en stop ik regelmatig om iets te noteren. Voor mij werkt dat vooral goed bij het schrijven van gedichten.

Gepubliceerd op 12 Februari 2017 door Annemieke Soethout

Wanneer mag je jezelf een dichter noemen?

Een moeilijke vraag, die misschien eerder nieuwe vragen oproept, dan ze beantwoord. Kortgeleden werd mij deze vraag gesteld op een dichtersmiddag en ik heb toen het volgende gezegd:

“Je bent een dichter als je wat je waarneemt met je zintuigen in woorden kunt vatten op een beeldende manier. Goed observeren is daarbij belangrijk. Een gedicht is korter en bondiger dan een verhaal. Door voor te dragen uit eigen werk, ben ik me meer dichter gaan voelen, maar je kunt ook dichter zijn zonder ooit naar buiten te treden.
Er zijn verschillende soorten gedichten. Tegenwoordig wordt de vrije vorm veel gebruikt, in tegenstelling tot gedichten met een vaste vorm en aantal regels, die soms ook nog rijmen. Dat laatste is geen voorwaarde voor een gedicht, maar het mag wel. Associaties of metaforen worden veel gebruikt in gedichten.

Onderwerpen vind je in de kunst, muziek, natuur, dagelijks leven, interactie tussen mensen of de sociale media, enz. Dichten is eigenlijk taal omsmeden in kleine (of grotere) juwelen. Als je ze draagt, maak je ze zichtbaar voor anderen. Sommige blijven hun leven lang bewaard in een doosje in een la.

Gepubliceerd op 26 Februari 2017 door Annemieke Soethout

Schrijven maakt gelukkig

Ik schrijf, dus ik ben is voor mij een zeer toepasselijke uitspraak. Kennelijk zijn woorden voor mij het meest geschikt om de wereld te duiden, zoals een schilder of beeldend kunstenaar andere middelen tot zijn beschikking heeft. We zijn met z’n allen wel narcistisch, maar wie niet (al is het maar een klein beetje) van zichzelf houdt, kan ook niet van een ander houden.
Een hele tijd geleden las ik een boek over “Flow” de toestand van prettige trance, waarin je terecht komt als je alles om je heen vergeet en samenvalt met waar je mee bezig bent. Dat is wat ik bij het schrijven ervaar. Het is het op afstand houden van vervelende ruis.
Schrijven maakt mij gelukkig, omdat ik daarmee de kern raak van mijn bestaan. Dat wat in een gesprek onbesproken blijft, mag op papier het licht zien. Dichten is van het schrijven de meest directe, maar tegelijkertijd ook meest cryptische vorm. Met zo weinig mogelijk (betekenisvolle) woorden probeer ik iets over te brengen. Hoe langer een tekst, hoe verder ik verwijderd raak van waar het werkelijk om draait. Maar bezig zijn met mooie versiering is op zijn tijd ook leuk. Hiermee geef ik eigenlijk aan dat ik geen schrijver wil zijn van vuistdikke boeken. Dat is hoe ik er nu tegenaan kijk.

Gepubliceerd op 12 Maart 2017 door Annemieke Soethout

Moeilijke keuze

Vaak vraag ik me af waarom het zo moeilijk is om tijd vrij te maken om te schrijven. Ik ken het plezier als het me lukt me in een stuk tekst vast te bijten om tot een bevredigend resultaat te komen, maar er is zoveel ruis om me heen. Er is geen veeleisende baan die me er vanaf houdt, hoogstens gebrek aan discipline, faalangst? Andere prioriteiten? Ongetwijfeld speelt elk van deze factoren een rol van betekenis. Maar dat is het niet alleen. Het vergt moed om mezelf als schrijver en dichter serieus te nemen.

Vorige week was er een interview op de radio met een jonge schrijver die al zeven romans had gepubliceerd. Wow! In elk boek speelde “verdwijning,” een rol van betekenis. Er was een boek bij, waarin hij zichzelf als jonge schrijver liet verdwijnen, na het winnen van een literaire prijs. Hij had het gebruikt als metafoor, omdat hij in die tijd buiten het echte leven stond. Hij deed de kunstacademie en leidde vooral een kunstzinnig bestaan. Iets daarnaast was er niet. In de loop der jaren ontdekte hij dat er een heel leven naast de kunst bestaat dat evenveel waard is. Dat hielp hem te aarden in het hier en nu. Hij werd er een krachtiger mens van. Ik herkende mij in dit beeld.

Ook ik heb de neiging tot dromen en heb van jongsaf aan mijn eigen wereld geschapen om me prettig te voelen. Het beschermde me ook tegen te heftige prikkels van buitenaf. Om volwassen te worden moest ik echter die beschermende cocon verlaten. Ik studeerde jeugdwelzijnswerk en leerde hoe ik moeilijke situaties het hoofd kon bieden. Daarbij kwam schrijven steeds om de hoek kijken. Schrijven blijft de nummer één in het verwerven van zelfkennis. Daar genoeg tijd in steken is voor mij van groot belang.

Gepubliceerd op 26 Maart 2017 door Annemieke Soethout

Mijn bezigheden

Eindelijk komt het realiseren van mijn dichtbundel in een actieve fase. De titel die ik eraan wil geven moet over enkele dagen bekend zijn. Natuurlijk moet hij samen met een aantrekkelijke foto of illustratie op de voorkant een blikvanger worden. Stilte speelt een belangrijke rol in mijn gedichten maar als titel vind ik dit te statisch. Er zit beweging in mijn gedichten. Ook zijn ze toegankelijk voor een breed publiek. Ik vind het een sport om met zo weinig mogelijk woorden, veel uit te drukken. Ik houd de titel nog voor mezelf tot het moment in september dat de bundel zal verschijnen.

Met een familielid die haar energie in een mooie lay-out wil stoppen, bof ik enorm. Ik kom er steeds meer achter dat ik de zakelijke kant beter uit kan besteden aan anderen die daar meer plezier aan beleven.

Over een maand ga ik op Schrijfretraite, iets waar ik me enorm op verheug, al zal ik nog flink aan de slag moeten met “oude verhalen”. Het wordt een frisse start met proza schrijven na een lange tijd van poëtische drukte. Tijd om de bakens te verzetten. Mijn “roman-in wording,” herlezen en nieuw leven inblazen. Herijken, kan ik wel zeggen. Ik wil de beschikbare tijd goed besteden. Dat we de televisie weggezet hebben, helpt daar bij. Dat levert in ieder geval meer rust en creativiteit op.

En we kunnen onze kleine moestuin weer in gaan richten. Ik verheug me al op de sappige kropjes sla van eigen kweek die ik nu nog als premature plantjes in de keuken in bakjes heb staan.

Gepubliceerd op 9 April2017 door Annemieke Soethout

Mijn roman in wording

Wat verheug ik me erop een aantal dagen ongestoord aan mijn roman te kunnen gaan werken in het hoge noorden. Het is als het weerzien met een paar oude vriendinnen, die ik lang uit het oog verloren was, maar met wie ik moeiteloos de draad weer oppak van waar we de vorige keer gebleven waren. Nou, ja, moeiteloos! Dat is natuurlijk niet helemaal waar.

In de tussentijd zijn er in mijn leven allerlei dingen gebeurd en ik ga ervan uit dat bij mijn personages ook zo aan te treffen. Ik moet me weer gaan oefenen in de concentratie om verhaallijnen te verbinden en mijn vier hoofdpersonages de juiste stem geven bij belangrijke gebeurtenissen in hun levens. Ik zal het oude fotoalbum weer opzoeken en er doorheen bladeren, om te zien hoe de situatie ook alweer was. Tussen een mooi begin en een geloofwaardig einde moet het een boeiend geheel worden. Structuur is daarbij ook belangrijk, al is dat geen begrip dat verwantschap heeft met hoe het gezin functioneert.

Ik kan in het verhaal mijn fantasie aanspreken. De zus, die ik tot leven breng is niet echt een gewenst exemplaar, maar in mijn hoofd woont ze al een tijdje. Dat is nou het mooie van schrijven, dat ik mensen van vlees en bloed laat ontstaan die geheel eigen wensen en verlangens ontwikkelen, die ik van tevoren nooit kon bedenken. Waar ik soms helemaal niet blij mee ben, of juist dolenthousiast over word.

Mijn methode is wat chaotisch. Ik ben niet iemand van de uitgebreide schema’s. Ik schrijf meer voor de vuist weg. De consequentie is dat ik naderhand veel moet schrappen. Noeste arbeid verrichten. Ik schrijf ook nog steeds graag een eerste versie met de hand. Dat remt het proces, maar vind ik niet zo erg. De weg van het proces is lang en ligt vol keien en kuilen.

Hopelijk heb ik voor mijn dagelijkse route de juiste wandelschoenen aan geschaft!

Gepubliceerd op 23 April 2017 door Annemieke Soethout

Morgen op Retraite

Ja, het komt nu heel dichtbij, het moment waarop ik me geheel ga overgeven aan het schrijven. Dit klinkt alsof er iemand met een geladen pistool voor me staat, wat natuurlijk niet zo is. Het is meer dat de lucht vol hangt met verwachtingen.

Allerlei gedachten flitsen door mijn hoofd. Vind ik er echt de rust en de ruimte om mijn personages nieuw leven in te blazen? Kan ik uit de (summiere) contacten met mijn mede-schrijvers inspiratie halen? Nodigt het weer uit tot een stevige wandeling om mijn hoofd af en toe leeg te maken? Wordt er ook flink gelachen? Kan ik er mezelf zijn? Uit ervaring weet ik dat ik me niet zo druk moet maken, maar gedachten laten zich niet zo gemakkelijk verdrijven. Ze zijn als overdrijvende wolken, soms grijs en zwaar, een andere keer als pluizige plukjes watten, verdampend in de atmosfeer.

Het hoge noorden heeft vast prachtige wolkenluchten. Het avontuur dat ik tegemoet ga, is vast kleurrijk. Het idee nieuwe mensen te ontmoeten maakt me nieuwsgierig. Het feit even weg te zijn van alles, van huiselijke beslommeringen, van man, van poes, maakt me enthousiast. Nu alleen nog even die spullen pakken en dan…
De teugels laten vieren.

Gepubliceerd op 7 Mei 2017 door Annemieke Soethout

Loslaten

Wat een warm bad is het hier in Onstwedde. Land van bossen en velden, waar de koekoek en de specht wonen en reeën in groepjes van vier opduiken tussen de grassen, verbaasd starend naar een paar enhousiaste schrijvers die hier ronddarren, en de rust komen verstoren.

Ik voel me hier zo veilig dat ik in mijn eentje aan een rondwandeling begin, maar vanmorgen was ik de weg een beetje kwijt. Paniek- light lag op de loer. Gelukkig had ik nog wel een beetje opgelet en wist ik dat ik door alsmaar links af te slaan, in de buurt van het Landgoed zou moeten komen, maar toen ik opeens op een stuk geasfalteerde weg uit kwam, zonder dat ik het meteen herkende, heb ik voor de zekerheid toch even aangebeld bij een boerderij, waar een klein kefferig pokkenterriertje, me het erf af joeg. Verder geen levend wezen te bekennen.

Ik voelde me een wuppie, een klein nietig wezentje, maar was tegelijkertijd trots dat ik dit zomaar gedaan had. Een grote mate van lef is mij namelijk vreemd. Dingen loslaten een levenslange opgave, die ik per regel uit mijn vuistdikke “handleiding om probleemloos ouder te worden,” tot mij neem.

Soms is het even uit je warme nestje worden weggerukt, het heilzaamste wat je kan overkomen. Daarbij lekker eten en af en toe een goed gesprek, het is een moordrecept. Alleen niet voor mij, maar voor de thrillseekers onder ons. En de writers, natuurlijk.
Het acclimatiseren neemt bij mij altijd veel tijd in beslag. Balans zoeken in rust en activiteit. Het klinkt als rollatortaal, maar bij mij werkt het gewoon zo. Ik omarm het kleine, schop het grote de deur uit en relativeer tot ik er bij neerval. Letterlijk.
Ik verbeeld me dat het schrijversleven iets weg heeft van een mijnenveld, waarin je uiterst behoedzaam moet manoeuvreren. In mijn geval heeft dat iets verslavends. Ik beweer dat ik een schrijver en een dichter ben en geef mezelf af en toe een trap onder mijn kont om dat te bewijzen. Ik publiceer wat, geef een presentatie, ben daar behoorlijk druk mee, maar het is allemaal gerommel in de kantlijn van het leven.
Nou, en? Daar moeten toch ook mensen aanwezig zijn, die de boel recht en geordend houden? Laat anderen maar door de lege bladzijden zwalken, schaatsenrijden op de uitgestrekte lijnen van het bestaan. Ik wens ze een goede tijd en geef hen wat proviand mee voor onderweg.

In mij zit een filosoof en een psycholoog, maar ook steeds meer een clown, die zijn geschminkte kop om de hoek van de deur steekt, en gekke bekken trekt. Hallo, ben je er weer? zeg ik dan en doe mijn best om in de lach te schieten. Soms word ik daar strontchagrijnig van. Een ander keer is het of een binnenpretje mijn hele dag verlicht. Kassa, denk ik dan, deze dag is van mij. Niet van de hele wereld of het hele dorp, nee, gewoon van mij! Als een rasechte narcist, plak ik hem als een vrolijk gekleurde illustratie in mijn levensboek, een flinke klodder lijm erachter, zodat hij niet los raakt.
Los raken, los laten, het zijn begrippen die ik me eigen probeer te maken. Op deze vorstelijke plek waar ik mezelf kan zijn en waarvan ik hoop dat ieder hetzelfde zal ervaren. Graag nog een stuk van deze heerlijke taart in de toekomst. Alleen al de herinnering smaakt zoeter dan honing.

Gepubliceerd op 21 Mei 2017 door Annemieke Soethout

Kamperen en schrijven

Na een kleine week kamperen in de Achterhoek, is het de bedoeling dat ik het schrijven weer serieus ter hand neem. In Beuningen heb ik de start al gemaakt met een proef van een nieuw eerste hoofdstuk van mijn roman. Daar, zittend op een tuinstoel met een schootplank en pen en papier, tegenover een kikkerpoel, omgeven door hoog wuivend gras, kwamen de woorden bijna vanzelf. De hoge temperatuur vormde geen belemmering. Voor even.

Kamperen is voor mij de ultieme manier om mezelf terug te vinden. Alles gaat anders en trager dan thuis. Tijd speelt nauwelijks een rol van betekenis. Alles mag en niets moet. Ideaal voor een controlefreak, die thuis het liefst de zaken naar haar hand zet.
Nieuwe inzichten rijpen. Wat wil ik nog wel, en wat ga ik in het vervolg anders doen. Mijn roman wil ik rond mijn 60ste verjaardag geschreven hebben. Door de coaching tijdens de retraite heb ik er weer vertrouwen in gekregen. Nu wil ik doorpakken. De ontgoocheling van een gezin beschrijven, waarin twee ouders gedoemd zijn carrière te maken en hun dochters te weinig aandacht krijgen. Het heeft grote gevolgen.

Alles in het leven heeft een oorzaak en gevolg. Wat je eigen leven betreft kan je de consequenties niet altijd overzien, op de langere termijn. Des te interessanter is het wezens te scheppen die je naar eigen inzicht kunt kneden in de richting die jij wilt. Maar pas op! Ze hoeven niet in de pas te blijven lopen. Romanpersonages hebben ook zo hun eigenaardigheden. Soms rennen ze van je weg. Dan is het tijd om zelf een sprintje te trekken, om ze in hun nekvel te grijpen. Tenzij ontsporing datgene is waar je van smult. Niet elke maaltijd smaakt even lekker.

Gepubliceerd op 5 Juni 2017 door Annemieke Soethout

Routine en tijd

Zondagmorgen en weer tijd om een stukje te schrijven. Het eerste hoofdstuk van mijn roman is klaar, nou ja de voorlopige kladversie. Op het whiteboard in mijn kamer heb ik een heel schema gemaakt met aandachtspunten over het thema van mijn boek en een karakterschets van de vier hoofdpersonen, Sjoerdje, Han, Kaja en Iris. Onderaan staat heel ambitieus; 1e versie af: 15 juni 2018.

Deze datum staat er omdat deadlines werken. Tegelijkertijd weet ik hoeveel moeite het me zal kosten om deze daadwerkelijk te halen. Daarvoor heb ik een vaste schrijfroutine nodig. Een paar vaste dagen, waarop ik om een uur of half tien achter mijn computer kruip, de telefoon uitzet en me afsluit voor andere invloeden van buitenaf. Tussendoor misschien een wandeling maak, zodat het verhaal in mijn hoofd lekker doorgaat, of een nieuwe richting in slaat, als ik ben vastgelopen. Maar verder geen onnodige afleiding. Het werkt alleen, als ik het schrijven zie als een vak. Mezelf serieus neem. Al het gezwoeg met pen en papier hiervóór, vormde de lange weg vol hobbels en kuilen, om zover te komen.

Nog niet zo heel lang geleden, mocht ik dit niet van mezelf. Eerst moest mijn huis op orde zijn, was en strijk gedaan, onkruid gewied, boodschappen gedaan. Teveel van mijn energie ging in dat soort zaken zitten. Moe en chagrijnig lukte het me nauwelijks iets fatsoenlijks op papier te krijgen. Ik voelde me geen schrijver en was er ook geen één.

Nu weet ik dat het anders kan en wil ik dat ook. Schrijfroutine en schrijftijd worden mijn maatjes. Voor een vriendje van vlees en bloed, heb ik nog een lieve kater, die me vooral interessant vindt, als hij honger heeft. Verschil mag er zijn!

Gepubliceerd op 18 Juni 2017 door Annemieke Soethout

Pluk de dag

Graag vertel ik jullie op deze plaats over een goed boek, dat mijn aandacht trok, de afgelopen dagen. Het heet, “Carpe Diem,” is geschreven door Roman Krznaric en handelt over onze ‘pluk de dagmentaliteit.’ Die hebben we ons laten afpakken door de consumentenindustrie en de mindfullnessbeweging, waardoor we denken dat we goed bezig zijn, door vooral spullen aan te schaffen en dan liefst nu meteen (even kort door de bocht samengevat, v.b. online shoppen) en daarnaast vaak erg individualistisch bezig zijn, waarbij de bezieling ontbreekt.

Bezieling is wat schrijvers en dichters nodig hebben (en eigenlijk alle mensen). Het zorgt ervoor dat ze zich bij hun activiteiten kunnen loskoppelen van de sleur van alledag en boven zichzelf uitstijgen. Dit thema, bezieling en ook de omgekeerde variant daarvan, het gebrek eraan, spelen een rol in de roman die ik aan het schrijven ben.

Deze week heb ik me vooral bezig gehouden met het lezen van oude stukken tekst. Een brij van scenes, die vanaf 1994 het licht hebben gezien. De drempel om er ordening in aan te brengen, ligt daarom een beetje hoog. Afleiding zoeken is mijn grootste zonde.
Toch hoop ik nog vóór mijn vakantie, eind juli in de gewenste ‘flow,’ te komen. Dat is meteen de titel van nog een geweldig boek dat ik van harte bij jullie aanbeveel.
‘Flow’ van Mihaly Csikszentmihalyi, over de psychologie van de optimale ervaring. Dit sluit heel mooi aan bij de “carpe diem” beleving.

Ik wens al mijn lezers een ‘flowrijke’ zomer toe met veel ‘carpe diem’ momenten.

Gepubliceerd op 2 Juli 2017 door Annemieke Soethout

Bekentenissen

Afgelopen week is voorlopig de laatste hand gelegd aan mijn bundel. Een proefdruk is in de maak. Er is nog maar één grote stap te zetten en dat voelt prettig met de vakantie in zicht.
Het is me vorige week gelukt om nog een klein stukje te schrijven aan mijn verhaal, raar genoeg misschien wel het laatste hoofdstuk. Hierin doet Kaja een belangrijke bekentenis aan haar zus Iris.

De komende week zal ik me vooral met de voorbereiding van onze vakantie in de ”Engelse Cotswolds” gaan bezighouden. Stress ligt daarbij op de loer. Helaas zit de controlefreak in mij voortdurend op mijn schouder. Als een schreeuwlelijke papegaai wijst zij me steeds op dingen die ik nog nodig moet doen of vooral niet mag vergeten mee te nemen. Ik wil die papegaai niet, ik heb liever een luie kater die in de zon uitgestrekt zijn middagdutje doet. Soms benijd ik onze Rocco.

Toch is dit ook een vakantie met voor het eerst weer wat bescheiden avontuur. Ander land, andere cultuur, andere taal, overvaren met de ferry, heel vroeg vertrekken, wat vast naar meer doet smaken(behalve dat laatste misschien). Ik zie de glooiende heuvels al voor me met shabby schapen en pittoreske huisjes. Ik zal mijn dichtader openzetten en beschikbaar zijn voor invallen voor mijn verhaal. Juist in momenten van rust, bespringt de schrijfkoorts mij. Hopelijk is dat voor de rest van het jaar besmettelijk. Ik heb zin in die chronische ziekte!

Gepubliceerd op 16 Juli 2017 door Annemieke Soethout

Een opgeruimde bovenkamer

De vakantie, die vooral koud en nat was maar wel lekker ontspannen, is weer voorbij. Hopelijk geven de Engelse “Cotswolds” nog inspiratie voor een paar mooie gedichten.
Op een winderige natte dag, gezeten in de knusse rondzit van de caravan, kwamen nieuwe gedachten aandrijven over mijn roman. Als verplichte zaken van thuis naar de achtergrond verdwijnen, komt er ruimte voor nieuwe dingen.

Er is veel gebeurd het afgelopen jaar. Zowel in en om het huis, als in mijn hoofd. Ik leer steeds meer om vanuit “willen” te handelen, in plaats vanuit “moeten” en dat kan ik iedereen aanraden.

Terwijl ik wassen draai, strijk, het huis opruim en geniet van de rozen die we vlak voor we op vakantie gingen hebben geplant, en die al dankbaar zijn gaan bloeien, geniet ik van alles wat ik heb. Daarmee bedoel ik niet de spullen die ik in zeer ruime mate bezit. Die voelen vaak als ballast. Het zijn de levende zaken waar veel meer plezier en voldoening uit te halen zijn. Onze grappige kater, mooie tuin, hoofd vol mooie plannen, hernieuwde contacten met bekenden. Het feit dat mijn hoofd steeds een maatje ruimer en lichter begint te worden. Beperkingen krimpen, mogelijkheden groeien. Wat een genot om mee te maken!

Gepubliceerd op 13 Augustus 2017 door Annemieke Soethout

Gedichten voordragen

Het is weer zover. Ik mag voor de tweede keer een aantal gedichten voordragen op het Dommelbalkon in Son. Een prachtige plaats, achter een oude begraafplaats, zo aan het water, uitkijkend over landerijen. Jammer genoeg zijn we maar met vier dichters uit Nuenen, maar er is een mooi programma, en een kunstmarkt bovendien.
Hoewel ik voordragen leuk vind, word ik toch wakker met een licht onbehaaglijk gevoel. Er moet weer een prestatie worden geleverd. Eerst nog even oefenen, voor het beste resultaat.
Het is een mooie middag, met schitterend weer, hoewel daar onder de koepel van het Dommelbalkon, weinig van te merken is, maar het is een hartverwarmende kilte. Gedichten worden opgeluisterd door zang en muziek van gitaristen. Die combinatie doet het altijd goed.
Er is één jonge muzikant, die de sterren van de hemel speelt. Hij draagt met flair uit dat de wereld nog voor hem open ligt. Dat geloof in onszelf is wat wij volwassenen soms ontberen.

Gepubliceerd op 3 September 2017 door Annemieke Soethout

De Presentatie

Vorig weekend veel stadsdichters zien optreden. Sommigen deden dat met zoveel flair dat hun gedichten kleine toneelstukjes leken. Prozagedichten lenen zich daar bij uitstek voor, maar ook van een humoristisch kort gedicht is wel iets te maken. Gedichten met een vaste vorm, of vrije gedichten. Ik heb duidelijk een voorkeur voor de laatste categorie maar de uitdaging om eens iets anders te proberen, lokt wel. Soms heb ik echter het idee dat het gekunsteld overkomt.

De presentatie is iets waar wij als Dichterscollectief nog de nodige aandacht aan moeten besteden. Kijk het publiek aan, spreek op melodieuze toon, praat niet te snel, het wel of niet gebruiken van ondersteunende gebaren. Het wel of niet gebruiken van een microfoon. Ook maakt het nogal verschil of je een gedicht in een binnenruimte voordraagt, of op een buitenlocatie. Of er kunstwerken bij tentoongesteld worden.

De komende week ga ik me vooral richten op de presentatie van mijn eigen bundel op 16 september. Voor ik het weet is het zover. De tijd is er rijp voor. Een feestje vieren en daarna door met schrijfwerk van een langere adem. Ik stuur een schietgebedje naar de weergoden. Stuur alsjeblieft een zonnetje, anders krijgt de poëzie het wel erg zwaar om al die harten van mijn gasten te verwarmen!

Gepubliceerd op 10 September 2017 door Annemieke Soethout

Ikigai het Japanse geheim voor een lang en gelukkig leven

Mijn bundelpresentatie was een succes. Erg goed voor mijn ego, zo’n feestje met familie, vrienden en dichters, maar nu klopt de “harde werkelijkheid,” weer aan mijn deur. Voorlopig bestaat deze hoofdzakelijk uit mooie uitdagingen.

Deze week las ik een inspirerend boek over levenskunst in Japan. Daar staan wat mij betreft erg waardevolle tips in voor ons mensen in het drukke westen. Tips gegeven door 100-plussers op het eiland Okinawa, waar de mensen erg oud worden. Hoe doen ze dat?
In de eerste plaats hebben ze een passie, iets wat hen stimuleert om op te staan. Ze hebben geen haast, omringen zich elke dag met vrienden, lachen als het kan, bewegen matig intensief, (ze zitten weinig op de bank) eten gezond maar niet teveel, zoeken de natuur op, leven in het heden en doen hun best te accepteren wat ze niet kunnen veranderen, en daarbij zijn ze dankbaar voor wat het leven hen geeft. En, wat misschien nog wel het belangrijkst is… Ze blijven actief, ook na hun pensioen. Zoeken naar zinvolle bezigheden, waarmee ze zichzelf of de gemeenschap waar ze leven, een plezier mee doen. Dat is een hele mond vol in een notedop, maar het raakt wat mij betreft wel de kern van het bestaan. In het boek staan vele anekdotes en mooie voorbeelden. Ook tai chi-, en qi gong-oefeningen die in het westen aan een opmars zijn begonnen.

Mijn feestje was een goed voorbeeld van Ikigai. Voor ieder die geïnteresseerd is, lees het boek. Het is niet zo dik en een goede tijdsbesteding! Laat iets van Ikigai doorsijpelen in je leven.

Gepubliceerd op 24 September 2017 door Annemieke Soethout

Wie handelt vanuit een passie heeft geen werk maar een leven

Deze prachtige spreuk kreeg ik cadeau bij mijn bundelpresentatie. Hij zat verstopt in een tros ballonnen, die je met een haakje ergens aan op kon hangen. De tros hing eerst prominent in de woonkamer. Nu hangt als souvenir, alleen de spreuk aan een hoekje van de spiegel in mijn werkkamer. Om voorlopig niet te vergeten.

Afgelopen week waren we als Dichtclub actief bezig met het bespreken van onze gedichten. We geven elkaar positief maar kritisch commentaar. Op zo’n middag is het of we allemaal om een open haard zitten en ieder er op zijn beurt een blokje in gooit, zodat de vlammen steeds oplaaien. Het gevoel zinvol bezig te zijn is alomtegenwoordig.

Schrijven voelt voor mij nooit als werk, maar het kost wel veel arbeid. De weg naar een bevredigend eindresultaat is geplaveid met geduld, doorzettingsvermogen en discipline. Ook is het een kwestie van overgave. Lef hebben om je over te geven aan iets dat groter is dan jezelf. Daarvoor andere dingen opzij zetten en ervoor gáán. Dat laatste is iets, wat ik steeds beter onder de knie hoop te krijgen. Rare uitdrukking eigenlijk, iets onder de knie krijgen. Doet negatief aan. Ik ga op zoek naar de achtergrond ervan.
Waarschijnlijk is deze uitdrukking ontstaan door het beeld van een winnaar van een gevecht die zijn knie boven op de persoon zet die hij heeft ‘onderworpen.‘ Later werd onder de knie krijgen niet alleen gezegd van mensen die onderworpen werden, maar ook van dingen die je kunt leren. Zo is het maar net.

Gepubliceerd op 8 Oktober 2017 door Annemieke Soethout

Schilderen met woorden

Het vorige weekend was ik met Peter in Slenaken om de zomerherfst te vieren. Nergens vind ik Nederland zo mooi, als daar, in Limburg. Glooiende heuvels en stromende beekjes, kalm grazende koeien en kuierende mensen. Bomen met herfstpruiken van bruin en geel. Alsof er een hemelse kapper aan het werk is geweest. En daarbij hebben we ook nog lekker “wild” gegeten. Op zulke momenten is alle wereldleed even ver weg.
Maandagmorgen zocht de dichter in mij naar woorden om deze ervaring te kleuren. Een zo breed mogelijk palet, met veel verschillende nuances. Landschap schilderen met woorden.
Mijn gedicht is nog niet af. Er moet nog wat aan gesleuteld worden. Woorden geschrapt of verplaatst, witregels veranderd, zinnen anders afgebroken. In een gedicht luistert het allemaal erg nauw.
Mijn bundel “Blauwe dagen van vertier,” ligt nu in de boekhandel in Nuenen en ook in Eindhoven bij van Piere. Dat is iets om trots op te zijn. Ondertussen pak ik de pen maar weer op en het penseel. Inspiratiebronnen zijn er genoeg.

Gepubliceerd op 22 Oktober 2017 door Annemieke Soethout

Geluk

Oktober was de maand van de geschiedenis. Het thema was dit keer, “geluk”. Een beladen begrip, en ook een woord dat te pas en te onpas wordt gebruikt. Als je de reclame moet geloven heb je geluk als je in de loterij een grote prijs wint. Wat veel mensen daarbij vergeten is dat ze goed moeten nadenken over de consequenties. Het winnen van zo’n grote prijs kan je hele wereld op zijn kop zetten.

Ik wil geluk eerder formuleren als een randverschijnsel. Het treedt soms op als je zinvol bezig bent. De invulling daarvan is voor iedereen anders. Op de een of andere manier contact maken met andere mensen speelt daarbij een grote rol.

Je bewust zijn van de schoonheid van de omgeving kan een geluksgevoel oproepen. Ik was afgelopen week in Delft en werd geraakt door de subtiele schoonheid van de schilderijen van Vermeer. Ook de praalgraven van Willem van Oranje en Maarten Tromp, één van onze zeehelden, maakten indruk. Wat een uiting van vakmanschap, en dat allemaal zonder modern gereedschap! Geduld en doorzettingsvermogen speelden in die tijd, misschien nog wel meer dan tegenwoordig, een belangrijke rol.

Trainen om je menselijke zwakheden te overwinnen. Je niet van je eigen pad af laten brengen door invloeden van buiten die belemmerend werken. Dat werkt mee om gelukkig te worden. Tegelijk is dat de grootste opgave waar we voor staan.
Dankbaarheid en tevredenheid zijn factoren om te koesteren. Dit zijn ook wegwijzers naar geluk.

In een gedicht schreef ik: “Geluk is als strooigoud”. Zo zie ik het nog steeds. Pak het als je de kans krijgt. Rek je uit, doe er moeite voor. Ga er echter niet op zitten wachten, want dan is het als de postbode die je deur dit keer voorbij loopt. Vandaag geen post.

Gepubliceerd op 5 november2017 door Annemieke Soethout

Spreuken en ander schrijfwerk

Lang geleden begon ik mooie spreuken van filosofen en andere denkers in mooie boekjes te schrijven. Ik heb een hele stapel in mijn kast liggen. De exemplaren met half afgeschreven verhalen zijn ook talrijk. Ik heb als schrijver veel vingeroefeningen gedaan om eindelijk de stap te zetten naar het schrijven van een roman. Een mooie spreuk doet het ook goed als intro bij een mooie roman of gedichtenreeks. Wel moet deze als verbindende factor werken. Soms bedenk ik ze ook zelf, zoals onderstaande.
“Als je kijkt in de spiegel van een ander, open je een venster naar de wereld.”
“Als je in je eigen spiegel kijkt, open je een venster in je ziel.”
Met mooie woorden kan je mensen raken. Door mijn bundel ben ik opnieuw in contact gekomen met mensen die ik een poos uit het oog verloren was. Dat is misschien nog wel het leukste resultaat.

Het gebruiken van verschillende schrijfvormen in één boek begint langzaam ingeburgerd te raken. Ik las “Het tegenovergestelde van een mens,” van Lieke Marsman, waarin zowel verhaalelementen, essayteksten, de dichtvorm, citaten, ideeën …..een plaats krijgen. Het geheel is zeker origineel, maar komt op mij wel wat gekunsteld over. Sommige bladzijden laten zich wel erg gemakkelijk vullen.

Toch wil ik mijn roman ook aanvullen met filosofisch getinte teksten, waarin ik denkwereld van (één van de) hoofdpersonen, nader kan uitwerken. Dat is in ieder geval uitdagend.

Laat ik dit stukje afsluiten met een spreuk uit één van mijn boekjes, die ik in 1980 aan het papier toevertrouwde;

“Vraag niet hoe dingen gebeuren,
maar laat ze over je komen.
Wil niet alles bewijzen, maar leef
ook door je dromen,
dan zal het beste je overkomen.”

Gepubliceerd op 12 November 2017 door Annemieke Soethout

Dankbaarheid zit in kleine dingen

Wat is dit jaar snel voorbij gegaan! Ik waag me alvast aan een terugblik. Veel stond in het teken van de presentatie van mijn dichtbundel. Verder was er mijn Schrijfretraite, onze vakantie in de Cotswolds, de nieuwe pergola, en nog zo wat zaken in huiselijke kring.
We pakten veel aan met hernieuwde energie. Nu is wat mij betreft de tijd van even gas terug nemen, gekomen. Is dat de gebruikelijke novemberblues waarover in de krant afgelopen week zo’n opgeklopt stuk verscheen? We moeten ons daarvoor schamen. Hier in het rijke westen komen wij niets tekort. Niet elke leegte hoeft te worden opgevuld met entertainment.

Ik las een mooie spreuk in een tijdschrift: “Wees dankbaar voor de kleine dingen in je leven. Op een dag zal je ervaren dat het grote dingen waren.”
Een kleine gebeurtenis kan je hele dag kleuren. Zo liep ik gisteren met uitpuilende fietstassen en twee tassen aan het stuur naar huis, simpelweg omdat ik te zwaar beladen was met boodschappen, om te fietsen. Het was fris koud en de hakken van mijn laarzen tikten nadrukkelijk op de tegels van het straatje, waar ik doorheen liep. Er fietste een oudere man langs, die in het voorbijgaan zomaar begon te zingen. “Zachtjes, gaan de paardenvoetjes, stippstappestippestap.” “Ja, daar lijkt het net op!” riep ik hem na en begon het vervolg van het liedje te zingen. Tweestemmig vervolgden we onze weg. Een lach op ons gezicht. Zo simpel kan het zijn.

Gepubliceerd op 26 November 2017 door Annemieke Soethout

Vernieuwen

Mijn op één na laatste blog van dit jaar. Ik waag me alvast aan een vooruitblik op het nieuwe jaar.

Na de afronding van mijn dichtbundel, wil ik komend jaar de tijd nemen om diep in mijn verhaal te duiken. Het is de enige manier om het schrijven van een roman aan te pakken, hapsnap lukt het niet, is me gebleken. Mij rest een krachtoefening in discipline.

Daarnaast voel ik een enorme behoefte om te vernieuwen. Nieuwe bezigheden zoeken van klein formaat, nieuwe contacten opdoen, oude banden aantrekken, meer reizen. Dat laatste is nog steeds een issue. De tegenzin erin kost energie, vooral in de winter.

Koning winter toont op het moment zijn witte gezicht. De eerste serieuze sneeuw van dit jaar valt gestaag.

We hebben vrijdag een kerstboom gehaald en die gisteren opgetuigd. Het is dit jaar een mooie fiere boom, vol glans en glitter en geur. Rocco is er als een ware lijfwacht onder gaan liggen, beseffend dat die boom belangrijk voor ons is.

Ik heb zin in Kerst. Ik heb zin in bezinning en de rust en huiselijkheid die bij de feestdagen horen. De batterij mag weer opgeladen worden.