ergens woont ze
tussen kwetsbaarheid en kracht
er zijn te vaak geen woorden voor
en al wat ze bedacht
heeft niets met macht
ze maakt het liever zacht
en toch, er sijpelt
giftig gas
door poriën zo wijd geopend
dat zij er bijna lopend
ingetuind was
een moestuin vol verlangen
ligt nog braak
ze wil er wieden, wil er zaaien
en heeft een zuivere smaak
een ongeremde woede
kan plotsklaps op gaan laaien
ze is als klatergoud
en salmiak
ze huilt gemengde tranen
straks is ze oud
en niet voldaan
heeft ze geleefd in wanen
ze moet haar weg nog banen
wees geen slachtoffer
van jouw eigen pijn
offer niks op
lever niet in
beweeg vooruit
zonder verstijven
de geest ontkrampt
tranen hoeven niet
weggeslikt
geef keel de ruimte
kleur de dagen
vertroetel jouw lichaam
koester het
vrij met de binnenkant
streel oren met muziek
laat jouw leven je smaken
als een ijsje op een hete dag
overleef in warmte
jij bent de open haard
die elk moment
voor je branden mag.